Ik zet één stap binnen ...
... en probeerde te wennen aan het duister.
Bijna op de tast volgde ik de steile trap naar boven, waar een klein beetje daglicht gloorde.
Ik maakte kennis met Bas, die snel een stoel vrij maakte in zijn overvolle keuken.
Zenuwachtig vertelde hij dat ‘er wat moest gebeuren’.
Ik vroeg hem of ik de rest van het huis mocht zien. Dat mocht gedeeltelijk. Alleen de keuken waar ik al was, en de bovenverdieping waar hij ‘al begonnen was’.
Op de overloop stonden wel honderd kleine doosjes, netjes opgestapeld en genummerd.
Er omheen wat vuilniszakken en apparaten, die niet in doosjes pasten.
Op het eerste gezicht heel overzichtelijk en georganiseerd.
Ik wenste dat mijn schuur er zo uit zou zien!
Toen ik een vuilniszak opentrok, trof ik kleding aan. Het bleek dat Bas deed aan: Fopruimen!
Bijna al zijn bezittingen had hij verpakt, ongeacht of ze eigenlijk in zijn dagelijks leven nodig waren of niet.
Na een paar zakken en doosjes geopend te hebben, hebben we samen een strategie bepaald:
We gingen sorteren op: Weg doen, houden en derden (marktplaats).
Gelukkig had hij naast de overloop een lege kamer tot zijn beschikking, want om te kunnen opruimen heb je ruimte nodig; een plek om tijdelijk te stallen.
Uiteindelijk hebben we twee auto’s vol naar de milieustraat kunnen afvoeren en hield Bas 20 doosjes over. Veel van de inhoud waren onafgemaakte projecten, waar Bas alle materialen voor had verzameld, en die toch nog echt ooit tot een eindresultaat moesten komen.
Door de rommel in zijn huis, was er ook rommel in zijn hoofd, en kon hij geen prioriteiten stellen met betrekking tot zijn geniale ideeën.
Al het textiel dat we vonden nam ik mee naar huis en in het tussenliggende weekend voor mijn volgende bezoek heb ik alles gewassen en gestreken.
Ik had Bas gevraagd waar hij het schone goed ging laten en dat wist hij eigenlijk niet.
Ik vroeg hem of hij een kast had, want die had ik nergens eerder gespot. Maar ik was dan ook nog niet in zijn woonkamer geweest. Die deur bleef nog angstvallig dicht.
Als een strenge juf sprak ik hem toe: “Als ik volgende week met jouw schone goed aankom, ga jij uit die plastic boxen leven, en dat wil ik niet. Het moet netjes opgeborgen kunnen worden. Sokken bij de sokken, ondergoed bij ondergoed, fris beddengoed, t-shirts, zodanig dat je het makkelijk kunt pakken uit een overzichtelijk geheel!”
Na het weekend kwam ik weer. Met de schone kleding.
Trots ging hij me voor naar de woonkamer. In het donkere hok, vol met stellages, bureau’s en apparatuur stond een buffetkast. Leeg! Te wachten op nieuwe inhoud!
Bas was in de juiste flow gebleven en had een aantal dingen aangepakt en opgeruimd.
Van de gesprekken die we de eerste dag gevoerd hadden, waren een aantal dingen die ik gezegd had op zijn plek gevallen en hadden hem een ander inzicht gegeven over het al dan niet bewaren van spullen. Wat ongelooflijk fijn om te horen!
Eén van de belangrijkste was: “Laat dingen zijn waarvoor ze gemaakt werden!”
Een keukenla is gemaakt zodat je er makkelijk en overzichtelijk bestek in kwijt kunt.
Zodra je hem open en uitgeschoven gebruikt als extra afzetplek, is het geen keukenla meer.
Een stoel is om op te zitten. Zodra je hem vol legt met andere spullen, kun je er niet meer op zitten en is het geen stoel meer.
Een kastdeurtje heeft scharnieren, zodat ie open en dicht kan.
Als je hem altijd open laat staan, is het geen deurtje meer, maar een obstakel voor je hoofd.
De vloer is om over te lopen. Als je alles uit je handen laat vallen waar je staat, moet je je ‘een weg banen’, en kun je niet meer over de vloer lopen.
Met deze stelregel was hij alles in zijn omgeving nagegaan en had diverse objecten hun oorspronkelijke functie weer teruggegeven.
Ik ging nog een stapje verder: “Elke overbodige doos, stoel, apparaat, wat-dan-ook, dat je niet gebruikt, neemt een stukje van je ademruimte in.
Waar een doos staat, kan geen zuurstof zijn, en als je al klein behuisd bent, ontneem je jezelf die ademruimte.”
De knop ging om. We hebben vuilniszakken bij moeten halen om alles weg te kunnen gooien!
Nog een paar ritten naar de milieustraat. Soms rigoureus en vastberaden, soms twijfelend en emotioneel, maar iedere keer als er iets over de reling gezwiept werd, toch een trots gevoel. Weg ermee!
In vijf dagen tijd hebben we de hele woning doorgelicht. Geen laatje of kastje bleef onberoerd. Bas was vastberaden: Back to basic. Alleen behouden wat een mens écht nodig heeft om te leven.
Hierbij gingen toch ook heel wat materialen voor zijn projecten overboord.
Hij besefte dat een onuitgewerkt idee toch een goed idee kon blijven, voor wellicht een andere fase in zijn leven, waar hij wel tijd en gelegenheid zal hebben om ze uit te voeren.
En hij ervoer nieuwe energie in zijn brein, en vooral ruimte, om nieuwe dingen te bedenken.
Superblij liet ik Bas achter in zijn opgeruimde en schone huisje, waar het daglicht letterlijk en figuurlijk weer verdragen werd.
Ik heb er toe gedaan!!
Reactie schrijven