Hoi, mijn naam is Tom en ik ben op het punt dat ik kan zeggen:
"Ik ben een hoarder."
Mijn leven is begraven onder het jarenlang verzamelen van bruikbare spullen. Het zouden bruikbare spullen zijn als ik ruimte had om ze te gebruiken.
Van een overgeorganiseerde, perfectionistische schoonmaakfreak naar een buitenissige verzamelaar van alles wat goed van pas kan komen, van wat te goed is om te verkopen of zomaar weg te gooien.
Ik deal met levens veranderende gebeurtenissen, met verlies, met de toestand in de wereld, maar houd vast aan alle spullen vanwege de ‘waarde’ die het vertegenwoordigt.
Inmiddels ben ik gehinderd, gevangen, opgesloten, gesmoord, verstoken van normale sociale interacties.
Uitstelgedrag, wachtend op iets wat niet gaat komen.
Nog zonder productieve impulsen of hopend daarop.
Gemiste kansen om het leven ten volle te benutten.
Tijd verspillend aan andere mensen die 'het beter konden gebruiken'.
Mijn gedachten belast met eventuele toekomstige spijt!
Een falend verlangen ergens nog moeite of energie in te stoppen omdat herwonnen ruimte wordt overspoeld met nog meer spullen.
Een verlammende verdoving in mijn brein, gevuld met negatieve gedachten over het leven. En over niet leven.
De afwezigheid van simpele blijdschap over het hervinden van iets, om het na een dag of twee weer te laten verdwijnen in de groeiende berg bezittingen.
Ja mensen, dit gedrag, obsessie, ziekte, hoarding of hoe je het ook maar noemen wilt, is een lange-termijn verstikking van iemands ware capaciteiten, van eigenwaarde, van de vrijheden en van het leven zelf!
Mijn naam is Tom.
Ik ben een hoarder.
Ik wil niet langer in deze omgeving wonen.
Loslaten is overweldigend. Maar hoarding is dat nog meer!
Reactie schrijven