HET VERHAAL VAN NANCY

Ik zet één stap binnen ...

... en ik moet heel goed kijken hoe ik langs de eettafel bij het keukenblok kom, waar de coach al aan een kopje thee zit.

Nancy is verschrikkelijk zenuwachtig, maar nadat ik mijzelf heb voorgesteld en een eventuele plan van aanpak heb uitgelegd, zegt ze blij dat ‘het’ wel goed voelt en leidt ze mij rond in een superleuk dijkhuis.

Ik ben ‘ondergronds’ binnen gekomen in de keuken, omdat de bel van de voordeur het niet doet, en iedereen gewend is achterom te komen. Op straatniveau is dan de woonkamer, en nog een trap hoger twee slaapkamers. Alles staat vol en Nancy legt de nadruk op wat ze al zelf heeft aangepakt. Tijdens dat proces is ze er achter gekomen dat ze het niet alleen kan.

Dingen uitzoeken, daar kan ze wel gefocust aan werken, maar de beslissing nemen wat ermee moet gebeuren valt haar enorm zwaar.

Inmiddels heb ik een aardig beeld gekregen van haar leefsituatie en samen proberen we prioriteiten te bepalen. De ruimte die haar spullen in beslag nemen moet drastisch gereduceerd worden, daar is ze zelf gelukkig al van overtuigd.

Hoewel niet voor de hand liggend, opper ik de bergingszolder op te ruimen.

Misschien wel de moeilijkste plaats in het huis, omdat hier spullen liggen opgeslagen die jaren het daglicht niet hebben gezien. Maar juist daarom een goede kans van slagen om plek te creëren voor nieuwe dingen die bewaard moeten worden.

Nancy is heel doortastend. Ik pak slechts dingen aan die zij mij vanaf de vliering aanreikt om ze vervolgens in een vuilniszak te doen. Bij alles wat door haar handen gaat, komt een verhaal. Ik ken haar niet, maar aan de hand van deze anekdotes vertelt ze heel veel over haar verleden. Wat een heerlijk mens! We lachen veel en we werken hard.

Opbrengst: Twee autoladingen vol naar de milieustraat!

De week erna kom ik weer en Nancy staat me al stuiterend op te wachten!

De eerste sessie was haar zo goed bevallen dat ze dagen erna nog steeds in de juiste ‘vibe’ bleef.

Deze keer pakten we een voorheen logeerkamer aan, die inmiddels een ‘gooi d’r maar in, deur dicht’ opslagplaats was geworden. Omdat we eerder ruimte hadden gemaakt op de vliering konden daar nu spullen heen verhuizen, die niet wekelijks, of zelfs maandelijks nodig waren.

De kamer werd drastisch leeggemaakt om zodoende in de toekomst een afgesloten plek kon worden om de was te drogen. Iets wat tot dan toe in de huiskamer gebeurde en heel veel onrust gaf.

Het beslissen om afstand te doen van heel veel spullen leek iets makkelijker te gaan en wederom sloten we de middag af met een ritje naar de milieustraat.

Zo zie ja maar weer. Als je met zijn tweeën een uur of vijf, zes doorpakt, boek je zoveel resultaat! De twee bovenste verdiepingen hadden nu lucht, en we spraken nog een sessie af voor het onderste (woon)gedeelte van het huis.

 

Na een paar weken kom ik terug en gaan we eigenlijk verder waar we gebleven waren. De nieuwe routine van wassen en de was drogen kan Nancy goed volhouden, simpelweg omdat er meer plaats voor is.

Als een goed geoliede machine halen we de bijkeuken leeg en sorteren we wat kan blijven en wat weg kan. We lachen wat af want ook hier heeft het afval scheiden buitengewone proporties aangenomen. Een enorme berg plastic tasjes en boodschappentassen (ervoor betaald, dus zonde om weg te gooien) belemmert het veilig gebruiken van de open trap. Weg ermee!

 

Dan rest nog de badkamer en het kost Nancy inmiddels geen enkele moeite meer hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden en in no-time is alles uitgeruimd, schoongemaakt en weer ingeruimd. Klaar!

Bij het afscheid krijg ik een ontzettend lieve bedankkaart.

Van dit resultaat had ze een paar weken geleden nooit durven dromen...

Ik heb ertoe gedaan!!