Jouw man is een hoarder. Wat is het effect hiervan op jullie relatie?
Mijn man vindt niet dat hij een probleem heeft; hij ziet zichzelf als een verzamelaar en een persoon met veel hobby's.
Sommige van deze 'hobby's' en de bijbehorende spullen omvatten sport memorabilia, visspullen, fotografie apparatuur, tuinieren (Hij kweekt plumeria's en heeft meer dan 200 planten en zaailingen op dit moment).
Craft bier (Ja, hij is van mening dat het drinken van een hobby is) fietsen, zeewater aquaria, koralen, muziek, baseball caps, notenkrakers, dopjes, bierflesjes, kajakken, golfkarretjes...
Ik weet dat ik nog dingen vergeet, maar ik denk dat je hier wel een idee bij krijgt.
Hij is constant meer dingen aan het toevoegen aan zijn collectie's.
Hij heeft schuren gebouwd om dingen op te slaan.
Hij gebruikt of etaleert niets hiervan.
Het is voldoende voor hem om te weten dat hij ergens de spullen heeft.
Persoonlijk denk ik dat hij zijn eigenwaarde ontleent uit al die spullen.
Er is heel weinig met enige geldelijke waarde.
Hij is intussen ook begonnen om thuis te komen met dingen die hij heeft meegenomen van het afval van de buren zoals oude tapijten en kapotte meubels.
Hij heeft zelfs een oude deken meegenomen die iemand had weggegooid om een of andere reden (kan best een lijk in hebben gelegen voor zover ik het kan bedenken) en het gewassen in onze wasmachine.
Oh, hij heeft ook nog nooit een oude handdoek of t-shirt weggegooid, omdat hij zegt dat hij ze nog nodig heeft als poetslappen.
We hebben een kast vol met poetslappen, een bak in de garage en nog één op de binnenplaats, ook vol met vodden.
Het maakt niet uit waar hij ze voor gebruikt; de auto wassen, verf of vet mee afnemen, voor hondenpoep. Hij gooit ze in onze wasmachine en blijft ze gebruiken. Steeds weer. Steeds opnieuw.
Dus, om je vraag te beantwoorden, ik voel me alsof ik gek word.
Ik ben een volwassene, maar ik heb niks te zeggen over de manier waarop mijn huis eruit ziet of welke functies bepaalde kamers hebben omdat zijn spullen belangrijker zijn dan het comfort en de tevredenheid van de rest van de familie, zo lijkt het.
Ik probeer het te begrijpen en ik weet toch wel dat hij had dit erfde van zijn moeder; zij is waarschijnlijk de ergste verzamelaar die ik ooit gezien heb, maar het maakt me zo boos.
Ik wil in staat zijn om vrienden en familie te ontvangen.
Ik ben niet in staat om te leven zoals ik wil leven.
Ik wil niet dat mijn kinderen moeten lijden.
Ik voel me schuldig omdat ik het zo ver heb laten komen, op een bepaalde manier.
Ik voel me erg radeloos en vrees dat de enige optie is om weg te gaan.
