Ik zet één stap binnen ...
... en sta weer eens in het duister. Een eenvoudig appartementje, maar helemaal volgebouwd.
Ik baan mij een weg naar de aangewezen stoel aan een bureau, waar een plekje is gemaakt voor de koffie.
Joran is goed op mijn komst voorbereid. Hij begint een betoog over de gestelde diagnose.
Ik val hem meteen in de rede. Ik hoef het niet te weten. Sterker nog; Ik WIL het niet weten!
Dat vindt hij gek.
Hij wil graag weten wat ik ga doen. Ik leg hem uit dat niet IK wat ga doen, maar dat we wat nodig is, SAMEN gaan doen. Dat vindt hij ook gek. Hij kijkt hulpeloos zijn coach aan.
Zij valt me bij en probeert het gesprek weer de juiste kant op te sturen.
Joran en zij hebben mij uitgenodigd om hem aan te leren structuur in zijn huishouden te krijgen. De verwerking van de was heeft prioriteit.
Het is prachtig mooi weer en met twee balkons moet buiten de was drogen niet al te moeilijk zijn. Dat is het wel. We moeten door een overvolle slaapkamer en een blik op het balkon zegt genoeg. Ook overvol.
Ik stel voor dat we een looppad maken, een paar dingen anders opstapelen en de was daar op te hangen. Het zijn voornamelijk t-shirts en overhemden. Ergens uit een andere kamer worden een stel kledinghangertjes tevoorschijn getoverd en al snel hangt er een lange rij te wapperen aan de waslijnen. Joran is helemaal beduusd over de eenvoud van deze oplossing.
Hij had het zelf niet kunnen bedenken.
Nu we toch in de slaapkamer waren kom ik er al pratend achter dat er een compleet nieuw bed en garderobekast nog in de verpakking tegen de muur staat. Dat heeft Joran drie jaar geleden aangeschaft en laten bezorgen en het is er ‘nog niet van gekomen’ het in elkaar te sleutelen. Ik kijk hem ongelovig aan.....
Hij vertelt van zijn plannen de slaapkamer ‘prikkelvrij’ te maken. Dat vindt hij een prettig vooruitzicht. Ik vraag hoe hij dat voor zich ziet. Hij vertelt hoe het eindresultaat zal moeten zijn, maar niet de weg ernaartoe.
Ik ga een paar stappen vooruit denken: Als we de slaapkamer leeg maken om opnieuw te kunnen stofferen, moet Joran ergens anders slapen. Om zijn bed (tijdelijk) in de woonkamer te zetten moet er plek zijn.
We beginnen met een vrije ruimte te maken op de plaats van de salontafel en daarna kunnen we de slaapkamer opruimen. Hier staan en liggen vooral veel kapotte objecten die ‘nog eens een keer’ gerepareerd moeten worden.
Ik krijg Joran zo ver dat hij een aantal spullen toch weggooit. Ik moet soms goed redeneren waarom. Als hij overtuigd is, gooien we het weg. Als hij blijft twijfelen, zet ik het weg om op een later tijdstip nog eens te boordelen.
Het is eigenlijk zo gebeurd. Het bed staat schoon opgemaakt in de woonkamer en de slaapkamer is helemaal leeg.
Ik help hem met een lijstje benodigdheden opstellen en we spreken af om de volgende keer de muren te verven, de oude vloerbedekking eruit te slopen en nieuw laminaat te leggen.
Die volgende keer staat hij me trots op te wachten. Hij heeft alle spullen gekocht en we gaan ‘samen’ de muren sausen. Hij heeft echter zo goed als geen fijne motoriek en kan nauwelijks op een ladder staan.
Ik geef hem een klein opdrachtje zoals een stopcontact vernieuwen en verf intussen zelf de kamer. We halen de vloerbedekking er uit, snijden deze in stukken en brengen het naar de auto. Joran gaat morgen zelf naar het afvalstation ermee.
De laminaatvloer leggen is niet moeilijk, maar vereist wel enige precisie. Daar heeft Joran moeite mee. Ik leg de vloer en Joran fladdert een beetje om me heen. Trots op het resultaat laat ik hem achter met een frisse kamer. Hij gaat zelf de kast en het nieuwe bed in elkaar zetten. Eitje!
Nou.....dat gaat helaas niet lukken.
Joran heeft een drukke, verantwoordelijke baan en een druk sociaal leven, waardoor er erg weinig tijd en energie over blijft om het overvolle huis te reorganiseren. We spreken af dat we met heel veel kleine stapjes ook een grote kunnen maken en gaan wekelijks een paar uurtjes aan de slag.
Op deze manier is het een werkbare situatie, want 17 jaar aan opgestapelde spullen doorwroeten is een emotioneel heftige aangelegenheid.
Met deze oplossing heb ik ook de mogelijkheid hem wekelijks te coachen en langzaam routines in het huishouden bij te brengen, waardoor het minder overweldigend is veranderingen in de dagelijkse invulling aan te brengen.
Want met het opruimen alleen is er niet zo veel gewonnen; voorkomen van herhaling is het uiteindelijke doel.
Inmiddels zijn we maanden verder en we hebben alle ruimten in het huis systematisch leeggehaald, uitgezocht, weggegooid, opnieuw ingedeeld en ingericht. We hebben gelachen en gehuild met elkaar; het is echt niet van een leien dakje gegaan, maar we hebben doorgezet, ook als het moeilijk werd. Een resultaat om supertrots op te zijn. En dat zijn we allebei.
Ik heb ertoe gedaan!!
Reactie schrijven