HET VERHAAL VAN CLAIRE

Ik zet één stap binnen ...

….en kan niet langs de kapstok in de gang. Overvol en bovendien is de gang volgestouwd met kastjes en stapeltjes.

Ik probeer in de woonkamer te komen en mijn ogen moeten zoeken naar een beetje daglicht.

Ik sta midden in de kamer en hoor van boven wat gepraat.

Na een paar minuten komt Claire mij eindelijk begroeten.

Halverwege de trap begint ze tegen me te praten.

Heel verward, heel klagend dat ‘iedereen’ ‘altijd’ hulp krijgt en zij mij in moet schakelen omdat haar gezondheid het niet toestaat schoon te maken.

Ze wil heel graag haar vloer eens goed geboend hebben.

Ik kijk rond. De vloer is nauwelijks zichtbaar.

Ik probeer haar op andere gedachten te brengen, maar dat lukt niet.

Okee, ik ga proberen de vloer schoon te maken.

Ik leg uit dat ik dan heel vaak schoon water nodig zal hebben.

Water tappen is onmogelijk omdat het aanrecht en de gootsteen propvol staan. Wachtend met mijn emmertje gaat ze proberen ruimte maken.

Ze is heel negatief en eigenlijk alleen maar aan het klagen.

Ik kan het niet begrijpen; ik ben er nu toch?

Maar ik ben gek dat ik mijn eigen schoonmaakmiddelen mee heb genomen, want zij heeft toch alles in huis?

Dat klopt, het betreffende keukenkastje is alleen niet bereikbaar.

Ze wil ook graag nog de vloer van de badkamer schoon hebben.

Ze gaat me voor de trap op. Ik probeer in haar voetstappen te volgen, want de trap staat ook vol met spullen.

De grote badkamer staat ook vol met allerlei kastjes en daarboven op allemaal andere spullen en heel veel kleding. Het stinkt en het blijkt dat de poes de badkamer in zijn geheel als kattenbak beschouwt.

Claire gooit wat spullen in de gang, want we kunnen niet tegelijk in deze ruimte staan. Ze doet dit met een flair waaruit blijkt dat ze het heel vaak zo doet. Verplaatsen.

Ik maak zo goed en zo kwaad als het gaat de vloer schoon. Het ruikt in ieder geval wat frisser.

Ik vind het wel een aardig resultaat voor een middagje, maar Claire blijft boos en negatief.

Tot mijn grote verbazing wil ze wel voor een volgende keer afspreken!!!

 

De tweede keer dat ik kom hetzelfde ritueel. 

Claire begroet me niet en is druk bezig ergens boven.

Als ze uiteindelijk beneden komt, moppert ze weer over de vieze vloer.

Ik vraag of ze even wil gaan zitten om een klein gesprekje te voeren, want ze blijft onophoudelijk dingetjes verplaatsen.

Ik leg uit dat ik een expert ben en dat ik haar misschien meer kan helpen met structuur in haar huishouden aan te brengen.

Als ze alleen de vloer schoongemaakt wil hebben kan ze beter een jong meisje uit haar eigen gemeente inhuren.

Ik laat voorzichtig het woord hoarder vallen en ze vraagt of ik denk dat zij daaraan voldoet.

Ik zeg dat zij, volgens de officiële definitie, wel degelijk een hoarder is.

Ze is een poosje stil en denkt na.

Ze kan het niet geloven en wordt boos.

Vervolgens beginnen alle zinnen met: “Als ik zo’n hoarder zou zijn…….” En dan volgt er een relaas hoe schoon en opgeruimd ze vroeger was.

 

 

 

Claire moet het nog gaan geloven en wil toch dat ik de vloer ga schoonmaken.

Dit keer ga ik wat grondiger te werk en stel voor de bank en de tafel even van zijn plek te schuiven om er onder te kunnen schoonmaken. Ze helpt goed mee en voorzichtig stel ik wat veranderingen in de opstelling voor. Ze roept bij alles meteen: Nee, want….en komt er na enig aandringen toch op terug.

Aan het eind van de middag is er een paar vierkante meter schoon en opgeruimd. Er is een nieuwe opstelling van computer en randapparatuur en meteen meer ruimte om naar de keuken te lopen.

Ik vraag door naar de oorspronkelijke hulpvraag: Wisseling van slaapkamers van haar zoon Marcel.

Ze wappert het weg met als reden dat er nog een aantal hulpverleners bezig zijn met een plan te maken hoe dit ooit tot stand zou kunnen komen. Ze heeft er een hard hoofd in en het gaat nog heeeeeeeeeeeel lang duren eer dit mogelijk wordt.

Ik probeer in te schatten wat er praktisch voor nodig is, maar volgens Claire zijn er allerlei bezwaren.

We spreken een nieuwe datum af. Ik vraag of ze deze datum ook aan zou kunnen houden als potentiële ‘verhuisdatum’ voor Marcel.

Na drie weken kom ik hoopvol terug. Het is al snel duidelijk dat alle hulpverleners geen steek verder gekomen zijn. En haar zoon werkt ook niet mee! Claire maakt een verslagen indruk. Marcel is wel toevallig thuis op dit moment.

Ik vraag haar of ze het goed vindt dat ik wil proberen haar zoon te motiveren mij te gaan helpen. Het gaat tenslotte om zijn nieuwe kamer. Hij heeft er belang bij?

 Ze roept uit: "Van mij mag het! Hij is momenteel zo dwars, het gaat toch niet lukken maar probeer het maar."

Ik baan mij een weg over de volle trappen naar boven en tref Marcel aan.

Ik leg hem uit wat ik deze ochtend kom doen.

Ik wil zijn kamer zo opgeruimd mogelijk maken om een lege plek te creëren , zodat we daarna de zolder kunnen gaan ruimen. De spullen die van zolder af komen kunnen dan tijdelijk daar gestald worden.

Zijn ogen lichten op.

Hij begrijpt de bedoeling en begrijpt ook dat het hard werken wordt.

Hij begrijpt ook de volgorde van werken en hij snapt ook de noodzaak van lege trappen wanneer we spullen over en weer moeten verplaatsen.

 

We gaan aan de slag. Eerst maar eens daglicht de kamers in laten schijnen en ramen open. De trappen leeg en we kunnen beginnen.

Al snel hebben we een aantal vuilniszakken vol, en paar tassen gevuld voor de kringloop en het bed uit elkaar geschroefd.

Bij het opruimproces komt goed naar voren waar het nu al die tijd stagneerde: Het is Marcel zijn kamer, dus Marcel moet opruimen en beslissen wat hij wil houden en wat hij wil weggooien.
Marcel is kordaat en weet in één oogopslag wat er met bepaalde items moet gebeuren. Maar alles wat hij weg wil gooien pakt Claire nog een keer vast en gaat in discussie met als doel het toch te houden.

Marcel is dertien jaar en de spullen uit zijn kamer zijn niet langer geschikt voor zijn leeftijd. Hij is duidelijk niet aan het puberen, maar slechts letterlijk zijn ruimte in de wereld aan het opeisen, al is die ruimte maar een klein plekje in het huis.

Marcel zet zich niet af tegen zijn moeder, maar voor zichzelf!

 

Ik zorg dat alle spullen die weg mogen ook daadwerkelijk buiten komen en al snel hebben we een auto vol. Marcel en ik brengen het meteen naar de milieustraat.

In de auto legt hij uit hoeveel jaar hij al aan het strijden is met zijn moeder over de spullen en dat hij de hoop had opgegeven dat hij ooit naar de zolderkamer kon verhuizen.

Ik kijk opzij en zie een blij gezicht.

Ik ben blij dat we dit vandaag hebben kunnen bereiken.

Ik heb er toe gedaan!!