Rina heeft mij benaderd na het lezen van de website en is overdonderd door herkenbare situaties zoals hier beschreven in de verhalen.
Na een wekenlange aarzeling (bekent ze tijdens ons kennismakingsgesprek) heeft ze eindelijk de moed gehad contact op te nemen.
Ik rij het erf op en wordt achterom verwelkomd door Rina en haar partner. We gaan de boerderij binnen en staan meteen in de huiskamer. Er staat een zitje opgesteld van twee kleine fauteuiltjes. Rina nodigt me uit te gaan zitten en brengt koffie. Haar partner zit aan de andere kant van de kamer en bemoeit zich er niet mee.
Nogal ongemakkelijk door de opstelling van de stoeltjes zitten we naast elkaar en begint ze te praten.
Zichtbaar zenuwachtig en vol schaamte vertelt ze dat zoals de woonkamer er uit ziet (tamelijk leeg en keurig opgeruimd) geen afspiegeling is van de rest van het huis. Daar is het een en ander misgegaan de afgelopen jaren.
Ik kan me er geen voorstelling van maken en vraag haar of ze mij durft rond te leiden. Dat gaan we doen!
Al babbelend hoe het zo gekomen is toont ze mij de overvolle kamers, de onbegaanbare gangetjes, de stapels van dozen en andere spullen en legt uit wat het oorspronkelijke doel was van de ruimten.
Dit is in een oogopslag duidelijk. Dit wordt een lastige. Maar we zijn al op de helft, want ze heeft mij zelf gevonden en heeft zichzelf overtuigd dat er hulp van buitenaf nodig is!
Rina vertelt dat haar vier volwassen kinderen 'het' opgegeven hebben.
Dat is bijna altijd zo, dus ik ben blij dat ik hier van betekenis kan zijn.
Er blijken ook nog een paar (!!!) propvolle schuren te zijn.
Ik vraag haar of we daar kunnen beginnen om ruimte te creëren voor het sorteren en dat vindt Rina een uitstekend plan.
In dit soort ruimtes is de kans op weggooifobie het kleinst en valt in relatief korte tijd ruimtewinst te behalen.
We spreken af snel te beginnen. Zij heeft zichzelf vier maanden de tijd gegeven om een en ander afgerond te hebben. Het zal pittig worden, maar het is zeker te doen, als ze zich inzet zoals ze nu belooft, en dat vast kan houden, ook als het moeilijk wordt!
De afspraak komt door omstandigheden te vervallen en een nieuwe 'hoor ik nog wel'.
Ik geloof er niets van en besluit even af te wachten.
Deze vrouw zit in de smoesroes en is er nog niet klaar voor.
Na een paar weken neem ik contact op, omdat er van de vier maanden al twee om zijn en als Rina ook zelfstandig nog steeds niet begonnen is, er natuurlijk niets van terecht gaat komen.
Ik ontvang een ontmoedigend antwoord:
"Ik ben geen hoarder en wil dat stempel absoluut niet dragen, omdat ik niet alles opgeruimd heb in huis.
Ik kan het zelf goed oplossen en krijg mijn huis heus op tijd opgeruimd.
Succes met je hulp bij mensen die het echt nodig hebben."
Allerlei emoties vliegen me naar de strot.
Ik had het aan zien komen en kijk er in die zin helemaal niet van op.
Maar hoe vreselijk jammer! De ontkenning heeft toch weer de overhand kunnen nemen en het positieve van ons gesprek is verdwenen.
Ik ben bedroefd. Voor de partner van Rina, die kruip-door-sluip-door iedere avond naar zijn bed moet. Voor haar kinderen en kleinkinderen die nog steeds niet kunnen komen logeren. Voor Rina zelf, waarbij de stress die het hoarden teweeg brengt, nog niets is afgenomen.
En voor mezelf, want ik had er toe kunnen doen!
Reactie schrijven